Published 2010-12-01
“…Phillipa Lopate’a, Billa Nicholsa i Stelli Bruzzi, a swoje rozpoznania dotyczące dyskursywnego charakteru eseju filmowego wspiera analizami filmów, które obszernie wykorzystują komentarz ponadkadrowy, nadając mu funkcję daleką od „objaśniającej”, i których struktura oparta jest na różnych formach dialogu (Pomniki też umierają /1953/ Alaina Resnais i Chrisa Markera, Krew zwierząt /1949/ Georges’a Franju, Méditerranée /1963/ Jean-Daniela
Polleta). Autor zaznacza jednak, że w swym artykule podejmuje się zaledwie zilustrowania odmienności praktyk związanych z kształtowaniem dyskursu eseistycznego przez słowo (narrację ponadkadrową), nie zaś ukazania pełnego wachlarza form, które skłonni bylibyśmy uznać za eseistyczne.
…”
Get full text
Article