Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie
Podstawą autobiografizmu w sztuce jest pewna umowa między twórcą a widzem, słuchaczem czy czytelnikiem. Na mocy tej umowy tekst kulturowy może zostać odczytany jako zapis doświadczeń autora. Zrozumieć tekst w taki sposób można tylko wtedy, gdy biografia artysty jest powszechnie znana i funkcjonuje...
Saved in:
| Main Author: | |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Institute of Art of the Polish Academy of Sciences
2011-03-01
|
| Series: | Kwartalnik Filmowy |
| Subjects: | |
| Online Access: | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2986 |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| _version_ | 1832574331196014592 |
|---|---|
| author | Katarzyna Mąka-Malatyńska |
| author_facet | Katarzyna Mąka-Malatyńska |
| author_sort | Katarzyna Mąka-Malatyńska |
| collection | DOAJ |
| description |
Podstawą autobiografizmu w sztuce jest pewna umowa między twórcą a widzem, słuchaczem czy czytelnikiem. Na mocy tej umowy tekst kulturowy może zostać odczytany jako zapis doświadczeń autora. Zrozumieć tekst w taki sposób można tylko wtedy, gdy biografia artysty jest powszechnie znana i funkcjonuje jako tekst społeczny. Jak twierdzi Mąka-Malatyńska, w filmie dokumentalnym o Holocauście konwencja autobiografizmu stosowana jest raczej rzadko, co wydaje się konsekwencją oporu psychicznego twórców przed opisywaniem własnych przeżyć związanych z Zagładą, a także niezwykłej mocy obrazów, w których przyszłość przywracana jest do życia. Tak więc w ścisłym sensie zaledwie kilka filmów dokumentalnych można uznać za autobiograficzne. Autobiografia łącząca się z doświadczeniem Holocaustu to główny temat twórczości Miry Hamermesh i Mariana Marzyńskiego. Jeśli przyjmiemy mniej ścisłe kryteria, za autobiograficzne uznać można także filmy współrealizowane przez ocalałych z Zagłady, których są głównymi bohaterami i narratorami i w których ich opowieści decydują o konstrukcji filmów. Do nich należy chociażby Miejsce urodzenia Pawła Łozińskiego (1992). Częściej motywy autobiograficzne wykorzystywane są w filmach fabularnych, choć w takich przypadkach trudno mówić o autobiografizmie w ścisłym tego słowa znaczeniu. W tego rodzaju sytuacjach filmowiec – jak Roman Polański w Pianiście (2002) – ukrywa się za czyjąś historią, opowiadając w ten sposób o własnych przeżyciach i emocjach.
|
| format | Article |
| id | doaj-art-e697c8f6067346eb952dcdc918d42b01 |
| institution | Kabale University |
| issn | 0452-9502 2719-2725 |
| language | English |
| publishDate | 2011-03-01 |
| publisher | Institute of Art of the Polish Academy of Sciences |
| record_format | Article |
| series | Kwartalnik Filmowy |
| spelling | doaj-art-e697c8f6067346eb952dcdc918d42b012025-02-01T23:30:16ZengInstitute of Art of the Polish Academy of SciencesKwartalnik Filmowy0452-95022719-27252011-03-017310.36744/kf.2986Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o ZagładzieKatarzyna Mąka-Malatyńska0Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu Podstawą autobiografizmu w sztuce jest pewna umowa między twórcą a widzem, słuchaczem czy czytelnikiem. Na mocy tej umowy tekst kulturowy może zostać odczytany jako zapis doświadczeń autora. Zrozumieć tekst w taki sposób można tylko wtedy, gdy biografia artysty jest powszechnie znana i funkcjonuje jako tekst społeczny. Jak twierdzi Mąka-Malatyńska, w filmie dokumentalnym o Holocauście konwencja autobiografizmu stosowana jest raczej rzadko, co wydaje się konsekwencją oporu psychicznego twórców przed opisywaniem własnych przeżyć związanych z Zagładą, a także niezwykłej mocy obrazów, w których przyszłość przywracana jest do życia. Tak więc w ścisłym sensie zaledwie kilka filmów dokumentalnych można uznać za autobiograficzne. Autobiografia łącząca się z doświadczeniem Holocaustu to główny temat twórczości Miry Hamermesh i Mariana Marzyńskiego. Jeśli przyjmiemy mniej ścisłe kryteria, za autobiograficzne uznać można także filmy współrealizowane przez ocalałych z Zagłady, których są głównymi bohaterami i narratorami i w których ich opowieści decydują o konstrukcji filmów. Do nich należy chociażby Miejsce urodzenia Pawła Łozińskiego (1992). Częściej motywy autobiograficzne wykorzystywane są w filmach fabularnych, choć w takich przypadkach trudno mówić o autobiografizmie w ścisłym tego słowa znaczeniu. W tego rodzaju sytuacjach filmowiec – jak Roman Polański w Pianiście (2002) – ukrywa się za czyjąś historią, opowiadając w ten sposób o własnych przeżyciach i emocjach. https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2986autobiografizmMira HamermeshMarian MarzyńskiHolokaust |
| spellingShingle | Katarzyna Mąka-Malatyńska Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie Kwartalnik Filmowy autobiografizm Mira Hamermesh Marian Marzyński Holokaust |
| title | Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie |
| title_full | Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie |
| title_fullStr | Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie |
| title_full_unstemmed | Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie |
| title_short | Puste miejsce. Strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o Zagładzie |
| title_sort | puste miejsce strategie autobiograficzne w filmie dokumentalnym o zagladzie |
| topic | autobiografizm Mira Hamermesh Marian Marzyński Holokaust |
| url | https://czasopisma.ispan.pl/index.php/kf/article/view/2986 |
| work_keys_str_mv | AT katarzynamakamalatynska pustemiejscestrategieautobiograficznewfilmiedokumentalnymozagładzie |