Wydłużenie kości ramiennej z zastosowaniem dystraktorów monolateralnych u chorych z achondroplazja
Wprowadzenie: U chorych z achondroplazja oprócz znacznego niedoboru wzrostu jednym z elementów patologii jest skrócenie kończyn górnych, a w szczególności kości ramiennych, jednak tylko część z nich leczonych w celu zwiększenia wzrostu metodą Ilizarowa, decyduje się na wydłużenie kości ramiennych. W...
Saved in:
| Main Authors: | , |
|---|---|
| Format: | Article |
| Language: | English |
| Published: |
Termedia Publishing House
2007-09-01
|
| Series: | Pediatric Endocrinology, Diabetes and Metabolism |
| Subjects: | |
| Online Access: | http://cornetis.pl/pliki/ED/2007/3/ED_2007_3_121.pdf |
| Tags: |
Add Tag
No Tags, Be the first to tag this record!
|
| Summary: | Wprowadzenie: U chorych z achondroplazja oprócz znacznego niedoboru wzrostu jednym z elementów patologii jest skrócenie kończyn górnych, a w szczególności kości ramiennych, jednak tylko część z nich leczonych w celu zwiększenia wzrostu metodą Ilizarowa, decyduje się na wydłużenie kości ramiennych. Wskazaniem do leczenia jest nie tylko poprawa wyglądu, ale również funkcji kończyn górnych (higiena, samoobsługa). Materiał i metody: Materia) poddany analizie stanowi 5 chorych (4 dziewcząt i 1 chłopiec) w wieku od 14 do 18 lat (średnia 15,7 roku), u których wydłużano 10 kości ramiennych z zastosowaniem dystraktorów monolateralnych Pumed. Decyzję o wydłużeniu kończyn górnych chorzy podejmowali po 4-5 latach od zakończenia leczenia niedoboru wzrostu. Okres obserwacji waha) się od 6 do 34 miesięcy (średnia: 20 miesięcy). U wszystkich osób stosowano dystraktor Pumed mocowany do kości ramiennej 4 grotami Schanza. Osteotomię trzonu kości ramiennej wykonywano tuż poniżej przyczepu mięśnia naramiennego. U jednego chorego dodatkowo wykonano śródoperacyjnie korekcję osi. Dystrakcję rozpoczynano w 5-6 dobie pooperacyjnej i prowadzono z wyjściową prędkością 1 mm/dobę. W związku z powstawaniem hipertroficznej kostniny tempo dystrakcji często zwiększano do 1,5 mm/dobę. Wyniki: Uzyskano od 8 do 9 cm wydłużenia (średnia 8,5 cm), co stanowiło ponad 50% pierwotnej długości. ?redni czas stosowania aparatu wynosił 7 miesięcy, a indeks wydłużenia wahał się od 0,8 do 1,1 mies./cm (średnia: 0,85). U żadnego chorego nie obserwowano pogorszenia zakresu ruchów w stawach barkowych i łokciowych po wydłużeniu. Przejściowy, 6-dniowy niedowład nerwu promieniowego stwierdzono u jednej chorej po śródoperacyjnej, jednoczesnej korekcji osi. Wnioski: Wydłużenie kości ramiennej u chorych z achondroplazja z zastosowaniem dystraktorów monolateralnych jest efektywną i bezpieczną metodą leczenia. Aparaty monolateralne są bardzo dobrze tolerowane przez chorych. |
|---|---|
| ISSN: | 2081-237X |